Μαλλί σγουρό, που δεν είναι πάντα στις καλές του, ίσως και πάλι ίσιο που δε δίνει καθόλου όγκο. Με παραπάνω κιλά, ίσως όμως και να χρειάζεσαι κάποια ακόμα -με βάση την υγεία μιλώντας πάντα. Με μύτη γαμψή, μπορεί και αρκετά μικρή. Μάτια μπλε, ίσως και σκέτα καφέ. Ανύπαντρη, μητέρα μόνη, οικιακά, γυναίκα επαγγελματίας.
Ποιος ορίζει το αποδεκτό; Και τι σημαίνει αποδεκτό; Μια κοινωνία που περιμένει από εμένα να είμαι καλή κόρη, καλή σύζυγος, καλή μητέρα, σε ποιον οφείλω να είμαι αποδεκτή; Στον εαυτό μου και μόνο σ’ αυτόν.
Ο κάθε λαός θεωρεί ομορφιά αυτό που έχει συνηθίσει να βλέπει. Σε κάποιους πολιτισμούς η μεγάλη περιφέρεια υποδηλώνει υγεία, κάποιοι άλλοι θα σκεφτούν ότι κάνεις καθιστική ζωή. Κάποιες κοινωνίες θα σε βοηθήσουν να ανθίσεις και να ακολουθήσεις τα μεγάλα σου όνειρα, άλλες δεν θα σε αφήσουν να βγεις από το σπίτι.
Μεγαλώσαμε όμως πια, ωριμάσαμε, σαν οντότητες και σαν κοινωνία. Έχουμε καταλάβει, ή τουλάχιστον βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι οφείλουμε να καταλάβουμε το ότι δεν πρέπει να είμαστε «κάπως» για να συνυπάρξουμε.
Μπορεί να υπάρχουν ακόμα αγγελίες που οι προϋποθέσεις είναι ψηλή, όμορφη και μέχρι 25. Μπορεί ο κάθε σούπερ-ντούπερ barista να σου φέρνει από μόνος του brown sugar για τον καφέ σου, μόνο και μόνο γιατί είσαι γυναίκα. Μπορεί ακόμα στα οικογενειακά τραπέζια να υπάρχει η γραφική γιαγιά ή θεία που θα σε ρωτήσει πότε θα παντρευτείς ή πότε θα κάνεις κανένα παιδί να χαρούν και αυτές.
Λες και μόνο εσύ δεν είσαι αρκετή για να φέρεις την χαρά στον κόσμο, η μόνη σου υποχρέωση είναι η διαιώνιση του είδους. Αλλά αυτό που έχει αλλάξει είναι η ίδια η γυναίκα. Σε μια κοινωνία που της επιβάλλει τόσα πρότυπα και στερεότυπα, εκείνη πετάει πίσω το μαλλί, που έχει και αυτό την δική του προσωπικότητα, σηκώνει τα μανίκια από την ριγέ της την μπλούζα και είναι έτοιμη να πολεμήσει τον κάθε ένα που δεν της επιτρέπει απλά να υπάρχει. Ο κάθε άνθρωπος για να εξελιχθεί πρέπει να κάνει μεγάλα όνειρα, να βάζει υψηλούς στόχους, να δίνει κίνητρο στο μυαλό του, αλλιώς και αυτό βαριέται και κάνει τα ίδια και τα ίδια.
Αυτός είναι ο στόχος λοιπόν, να πηδήξουμε το φράχτη, να πετάξουμε πάνω από τα βουνά και να στοχεύσουμε στα αστέρια.
-Γιατί;
-Γιατί μπορούμε.
Οι ικανότητες και δυνατότητες του ανθρώπου είναι απεριόριστες, το μόνο πράγμα που μας κρατάει πίσω είναι ο φόβος. Το μόνο πράγμα που μας περιορίζει είναι η αμφισβήτηση που πολύ καλά και με δεξιοτεχνία μας έχει εμφυσήσει η κοινωνία.
Γιατί από τόσα πράγματα που έχουμε αγαπήσει, δεν αγαπήσαμε τον εαυτό μας;
Μπορέσαμε και αγαπήσαμε άλλους, καταφέραμε και αγαπήσαμε αντικείμενα που δύσκολα αποχωριζόμαστε, αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό, αυτόν που επιλέξαμε να έχουμε σε αυτή την ζωή τον αφήσαμε τελευταίο.
Τώρα όμως μπορούμε να πάρουμε και εμείς ανάσα. Να διεκδικήσουμε και εμείς αυτό το κομμάτι γης που μας αναλογεί και να το κάνουμε να ανθίσει. Σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε σε μάχες που μας επιβάλλουν και γυρνάμε στην φύση μας. Φροντίζουμε την εσωτερική μας εστία, φυτεύουμε τους σπόρους και περιμένουμε μια κοινωνία να γίνει ιδανική.
