Αρκετοί από μας κατά την περίοδο των γιορτών θα βρεθούμε σε τουλάχιστον ένα οικογενειακό τραπέζι.
Και ενώ μπορεί να πηγαίνουμε με την πιο γιορτινή μας διάθεση και με την υπόσχεση στον εαυτό μας ότι αυτή τη φορά δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας ρίξει την ψυχολογία, τελικά πολλές φορές καταλήγουμε, με κατεβασμένο το κεφάλι, να απολογούμαστε για αυτά που κάναμε, ή καλύτερα γι’ αυτά που δεν κάναμε, την χρονιά που τελειώνει.
Ένα τραπέζι γεμάτο χριστουγεννιάτικα εδέσματα, άφθονο κρασί και το κάθε μέλος της οικογένειας να κάθεται στην καθιερωμένη του θέση.
Η συζήτηση στην αρχή περί ανέμων και υδάτων και ύστερα με κάποιο τρόπο μαγικό να πηγαίνει στα κιλά που συνήθως πήραμε, παρά χάσαμε. Στο σύντροφο ή στα παιδιά που δεν έχουν έρθει ακόμα για να ολοκληρώσουν την ευτυχία μας και μετά να καταλήγει στο τι δουλειά κάνουμε.
Το θέμα χειροτερεύει δε όταν δεν καταλαβαίνουν τι δουλειά κάνουμε ή μπορεί να το θεωρούν περισσότερο σα χόμπι παρά εργασία επί πληρωμή.
Μένουμε τότε εμείς να κοιτάμε τον ωραιότατο κατά τα άλλα κουραμπιέ και να προσπαθούμε να βρούμε μια απάντηση σε όλα αυτά.
Καμία απάντηση!
Δεν είμαστε υποχρεωμένες να απαντήσουμε σε καμία από αυτές τις ερωτήσεις. Η διαμόρφωση της ζωής μας είναι καθαρά δική μας ευθύνη και το πώς περάσαμε την χρονιά που φεύγει μόνο εμείς το ξέρουμε.
Η αξία μας καθορίζεται από μας τις ίδιες και όχι από το αν έχουμε την αποδοχή των άλλων. Οι άλλοι ποτέ δεν θα μας καταλάβουν πλήρως γιατί θα μας ακούσουν-και αν μας ακούσουν τελικά-από τα δικά τους φίλτρα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάθε φορά λειτουργούμε με το ανώτερο των δυνατοτήτων μας και το καλύτερο των γνώσεων μας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δίνουμε εξηγήσεις και να βρίσκουμε τρόπους να απολογηθούμε. Αν ποτέ χρειαστεί να δώσουμε σε κάποιον εξηγήσεις, αυτός είναι ο εαυτός μας. Μόνο σε αυτόν λογοδοτούμε, αλλά και τότε με αγάπη και μόνο για να βρούμε τυχόν αδυναμίες μας με σκοπό να γίνουμε καλύτεροι στο μέλλον.
Οι ενοχές δε χρησιμεύουν πουθενά. Ακόμα και αν μετανιώνουμε για κάποια μονοπάτια που έχουμε πάρει ή δεν πάρει, δε χρειάζεται να εμμένουμε πολύ σε αυτό. Ας τα δούμε και ας πάμε παρακάτω.
Ας ακούσουμε με προσοχή αυτά που μας λέει η οικογένεια μας, αλλά το ότι τα καταλαβαίνουμε δε σημαίνει ότι τα ασπαζόμαστε κιόλας. Ας τοποθετήσουμε κάποια όρια. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες, αλλά είναι απαραίτητο να λέμε “όχι” σε λέξεις που μας πληγώνουν. Όχι, δεν είναι υπερβολή, ο καθένας έχει διαφορετικά όρια και αντοχές. Αν κάτι μας πληγώνει, τότε αυτή είναι και η αλήθεια μας.
Ας ξεκινήσουμε με την καλύτερή μας διάθεση για τα γιορτινά τραπεζώματα και η ενέργειά μας θα προσελκύσει ανθρώπους αισιόδοξους και ευχάριστους. Τώρα, αν δούμε ότι η κουβέντα πηγαίνει σε θέματα που ξέρουμε ότι θα προκαλέσουν τριβές, ας οπλιστούμε με το πιο φωτεινό μας χαμόγελο, με το καλύτερό μας “όχι” και ας βάλουμε τον εαυτό μας και τις επιλογές μας πάνω απ’ όλα και όλους.
Στην τελική, καμία φορά χρειάζεται και αυτό…