Κάθε γυναίκα βαθιά μέσα της, κάπου σε μια γωνιά της Ψυχής της, έχει μια φωνή που γνωρίζει το καλό της και μπορεί να την κατευθύνει στη ζωή με τρόπο τέτοιο που σίγουρα θα την κάνει ευτυχισμένη. Αυτή η φωνή όμως ίσως να έχει σιγάσει εδώ και πολύ καιρό.
Οι λόγοι πολλοί, η λύση ευτυχώς μια.
Για πολλά χρόνια δεν αναγνωριζόταν η θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Όποια ιδέα είχε, όποια και αν ήταν η επιθυμία της, σπάνια ακουγόταν. Γνώρισε πολλούς που αμφισβητούσαν την φύση της.
Το αποτέλεσμα δυστυχώς ένα. Η επιλογή της σιωπής και η καταπίεση εκείνης της μικρής φωνούλας.
Για πολλές γυναίκες η καθημερινότητα είναι σκληρή, γρήγορη και με μηδαμινό χρόνο για τα δικά τους θέλω. Κάποιες γυναίκες δεν προλαβαίνουν να ακούσουν ούτε τις χιλιάδες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό τους.
Δεν πειράζει, ας παίρνουμε βαθιές ανάσες και έστω πέντε λεπτά απόλυτης ησυχίας κάθε μέρα. Σιγά σιγά θα ξεπροβάλλει ένα μικρό φωτάκι από τα βάθη της Ψυχής.
Κάποιες γυναίκες θα τρομάξουν, άλλες θα το αποδεχθούν. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, μόνο αυτό που μας κάνει να ζούμε τις ζωές των άλλων και αυτό που μας κάνει να ζήσουμε τη δική μας ζωή.
Το ότι δεν ακούμε αυτή τη φωνούλα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Θα περίμενε κανείς πως ύστερα από τόσα χρόνια σιγής δεν θα ακούγεται πια. Έγινε όμως το ακριβώς αντίθετο.
Τώρα, πολεμάει να ακουστεί όσο γίνεται περισσότερο. Γι’ αυτό και βλέπουμε γυναίκες που πλέον δε φοβούνται να μιλήσουν και να διεκδικήσουν αυτά που εκ φύσεως τους ανήκουν. Το βλέπουμε και σε μας τις ίδιες, ανεξαρτήτως ηλικίας. Είτε είμαστε στην αρχή της ζωής και προσπαθούμε να βρούμε την ταυτότητα μας, είτε βρισκόμαστε κάπου εκεί στη μέση όπου και έχουμε κουραστεί πια να ζούμε μια ζωή που δεν είναι πλέον η δική μας. Αρχίζουμε και νιώθουμε ποια πράγματα και ποιες καταστάσεις είναι οι ιδανικές για μας και δεν είναι προϋποθέσεις και όρους που μας βάζει η ίδια η κοινωνία.
Όταν αρχίσουμε συνειδητά να ακολουθούμε τις επιταγές της Ψυχής μας, τότε ευτυχώς δεν υπάρχει επιστροφή, μόνο μέλλον. Θα δούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια ζωή που δεν είχαμε ποτέ τολμήσει να ονειρευτούμε. Θα νιώσουμε μια πληρότητα που δεν ξέραμε ότι υπάρχει και τελικά θα αναρωτηθούμε “τι κάναμε τόσα χρόνια;”.
Δεν πειράζει, τότε δεν ξέραμε ή μάλλον, δεν ακούγαμε. Τώρα που οι συνθήκες είναι κάπως καλύτερες το οφείλουμε στον εαυτό μας και δεν είναι ποτέ αργά.
Νιώθουμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να αρχίσουμε να ακούμε επιτέλους εκείνη τη μικρή φωνούλα που δειλά-δειλά τολμάει να υψώσει τον τόνο της και να μας δείξει το μονοπάτι που θα μας φέρει μια ζωή γεμάτη εκπληρωμένα όνειρα και επιθυμίες.
Βασικά, θα μας πει ποια είναι τα πραγματικά μας όνειρα και ιδανικά.
Από τη μια βλέπουμε ότι γινόμαστε πολλές και αυτό μας δίνει δύναμη, από την άλλη βλέπουμε ότι και οι άλλοι αρχίζουν να μας ακούνε.
Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και πολλές προκαταλήψεις να καταρρίψουμε, αλλά γενικότερα διακρίνεται μια αισιοδοξία. Θα έλεγα καλύτερα, μια αισιοδοξία και ένας δυναμισμός.