Νέοι γονείς, ανεξάρτητα παιδιά

Όταν ένα αγοράκι πέντε ετών λέει στη μητέρα του τη φράση: «κανένας δεν είναι πρίγκιπάς σου», τότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελπίδα και θα έρθει από τις επόμενες γενιές και από τους νέους γονείς.

Ομολογουμένως, οι γονείς που είναι μεταξύ τριάντα και σαράντα ετών, είναι άτομα που βρίσκονται στο μεταίχμιο.
Κουβαλάνε τις ενοχές και τις τύψεις από τις προηγούμενες γενιές -γιατί έτσι μεγάλωσαν, ενώ παράλληλα είναι και ενεργοί στο τώρα που τους δείχνει το δρόμο προς την αλήθεια και την απελευθέρωση. Δεν υπάρχουν πια τα στερεότυπα του “πασά” και του “θα σ’ έχω κορώνα στο κεφάλι μου”. Πλέον ξέρουν πότε δε θα πάρουν το βάρος από τις ανασφάλειες των γύρω τους και μεγαλώνουν ανεξάρτητα παιδιά, που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Όλο και περισσότεροι νέοι γονείς προσπαθούν να μεγαλώσουν παιδιά με ενσυναίσθηση. Είναι πολύ προσεκτικοί στον τρόπο που τους απευθύνονται, καθώς και στις λέξεις που χρησιμοποιούν. Άλλωστε η δύναμη των λέξεων μπορεί να διαμορφώσει έναν χαρακτήρα, από την κοιλιά της μητέρας ακόμα. Γίνονται οι ίδιοι ένα παράδειγμα που περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους και δεν περιθωριοποιεί κανέναν, δεν κάνει κανέναν ανώτερο του άλλου.

Το πιο σημαντικό είναι ότι τα αντιμετωπίζουν σαν ξεχωριστές οντότητες, σαφώς και υπάρχει ακόμα η “μαμά κουκουβάγια”, αλλά αναγνωρίζει το γεγονός ότι αυτό το μικρό πλάσμα έχει το δικό του χαρακτήρα που πρέπει να αναπτύξει και τα δικά του συναισθήματα που πρέπει να μάθει να εκφράζει.

Είναι αισιόδοξο να βλέπουμε γονείς να πολεμάνε με τις δικές τους παρωχημένες αντιλήψεις -αυτές που καλώς ή κακώς έχουν εμποτιστεί μέσα τους σα να έχουν χαραχτεί στο DNA τους, και ταυτόχρονα να έχουν τη διαύγεια και την υπομονή να αφαιρέσουν αυτό που πλέον δε λειτουργεί. Να προσπαθούν να τονίσουν όσα πράγματα κάνουν ένα παιδί αυτόνομο ναι μεν, αλλά και ένα με το σύνολο δε.

Σίγουρα θα υπάρξουν και στιγμές που τα λόγια και οι πράξεις μπορεί να μας πάνε χρόνια πίσω, όπως η κλασσική φράση: «Καλά τα πήγαμε στις εξετάσεις». Αυτός ο πληθυντικός που δε δίνει καμία αξία στο ίδιο το παιδί, σα να μην κατάφερε τίποτα μόνο του. Σιγά-σιγά όμως αποβάλλεται από το λεξιλόγιο του γονέα. Χρειάζεται εξάσκηση βέβαια, όταν για χρόνια το άκουγε και ο ίδιος από όταν ήταν παιδί.

Το πιο σημαντικό όμως είναι να μεγαλώνουμε παιδιά που έχουν γνώση των ικανοτήτων τους και των δυνατοτήτων τους. Παιδιά με ελεύθερη βούληση, με όνειρα, επιθυμίες και ιδανικά. Παιδιά που είναι πρίγκιπες και πριγκίπισσες του ίδιου τους του εαυτού. Η στήριξη και η εμπιστοσύνη μπορεί να κάνει θαύματα.

Αρχικά η εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό, ότι θα γίνουμε ή είμαστε ήδη καλοί γονείς. Ότι δεν υπάρχει λάθος και σωστό εφόσον βασιζόμαστε στην αγάπη και στην ανάγκη να μεγαλώσουμε ένα παιδί που θα φέρει την αλλαγή στην κοινωνία που ζούμε.

Οφείλουμε στον εαυτό μας και στις επόμενες γενιές, να πολεμήσουμε τις ανασφάλειες και τα taboo μας και να είμαστε δίπλα στα παιδιά.
Να τα αντιμετωπίζουμε ως ισάξιες προσωπικότητες. Όχι σαν παιδιά που δεν καταλαβαίνουν αλλά και ούτε σαν “πασάδες” που δε θα πολεμήσουν και δε θα διεκδικήσουν τίποτα.