Συμπάσχω

Από μικρή άκουγα ότι δεν υπάρχουν γυναικείες φιλίες. Είμαστε τόσο ανταγωνιστικές που μας είναι δύσκολο να στηρίξουμε η μία την άλλη.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι να κάνω τις πρώτες μου γυναικείες φιλίες, όντως το πίστευα και δεν εμπιστευόμουν εύκολα.
Μεγαλώνοντας όμως, όταν κατάλαβα ότι έχω να μοιραστώ μαζί τους τόσες σκέψεις, συναισθήματα, ακόμα και ανασφάλειες, τότε είναι που γνώρισα και τις πραγματικές μου φίλες.

Τις γυναίκες της ζωής μου πλέον τις ξέρω δεκαετίες ολόκληρες. Τα γενέθλια της μίας είναι το ορόσημο της άλλης.
Σίγουρα οι σχέσεις άλλαξαν. Άλλες ωρίμασαν και άλλες χάθηκαν. Αυτές που χάθηκαν όμως, δεν αναιρούν αυτές που έμειναν.

Το παραδέχομαι, δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις μια γυναικεία φιλία. Πρέπει από την αρχή να μπουν κάποιοι άτυποι κανόνες. Όπως όλες οι σχέσεις, έτσι και αυτή θέλει καθημερινή προσπάθεια και παραμερισμό του εγωισμού.

Με τα χρόνια όμως βλέπω ότι πραγματικά στηρίζουμε η μία την άλλη. Προστατεύει η μια την άλλη.
Ξεκινήσαμε από το ένα άκρο, η καθεμία μόνη της. Μετά πήγαμε στο άλλο, όλες εναντίον όλου του κόσμου.
Όμως νιώθω ότι επιτέλους φτάνουμε στην χρυσή τομή.

Συσπειρωμένες σαν μία γροθιά, βλέπουμε τον πόνο και τρέχουμε να βοηθήσουμε. Τον πόνο σε οποιαδήποτε μορφή, σε οποιοδήποτε φύλο, με μια πιο καθαρή ματιά. Έχοντας την δύναμη της οργής αλλά και την ηρεμία του συνειδητού.
Εξάλλου ξέρουμε τι είναι πόνος. Τον νιώθουμε κάθε μήνα με την περίοδο και επιπλέον, το σώμα μας είναι κατασκευασμένο να νιώσει τον πόνο της γέννας. Μπορούμε να τον δούμε σε κάθε έκφανση και να συμπάσχουμε.

“Συμπάσχω”.
Χαρακτηριστικό αναγκαίο του ανθρώπου.
Πόσα ζητήματα θα είχαν λυθεί, πόσοι πόλεμοι θα είχαν αποφευχθεί.

Ωστόσο, νομίζω ότι είναι πιο έντονο στη γυναικεία φύση. Ας πάμε πίσω στην εποχή των σπηλαίων. Ο άντρας έφευγε για κυνήγι, πολεμούσε τέρατα και καιρικά φαινόμενα και οι γυναίκες έμεναν να φροντίσουν την εστία. Οι γυναίκες ήταν αυτές που παρατηρούσαν.
Παρατηρούσαν τη φύση, τις αλλαγές της, τις προσφορές της. Ήταν αυτές που κάθονταν ήρεμα και αφουγκράζονταν. Είμαστε αυτές που δέχονται, υποδέχονται, επιμένουν.
Σε κάθε πόλεμο, η γυναίκα είναι αυτή που θα δημιουργήσει την ομάδα και θα προσφέρει πρώτες βοήθειες, ένα ζεστό πιάτο φαγητό, μια ραμμένη κάλτσα.

Δε θα μιλήσω για συγκεκριμένα κινήματα, για συγκεκριμένες υποθέσεις.
Θα μείνω μόνο στο γεγονός ότι επιτέλους μιλάμε.
Το γεγονός ότι εχθές το βράδυ έτρεχα με τα κλειδιά κρατώντας τα στη γροθιά μου μέχρι να μπω στο σπίτι, δεν είναι πλέον ντροπή και αδυναμία δική μας. Δεν είναι κάτι που θα κρύψω, αλλά κάτι που θα μοιραστώ με θάρρος και ανάστημα.

Νιώθω πια ελεύθερη να ζητήσω βοήθεια.
Ψηλώνει η ψυχή μας κάθε φορά που μία από μας θα διεκδικήσει, αλλά θα διεκδικήσει με το συναίσθημα της δικαιοσύνης.

Άλλωστε, ποιος ο λόγος να διεκδικήσω κάτι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έχασα;

Ελπίζω σε μια ιδανική κοινωνία που η γυναικεία αλληλεγγύη θα δημιουργείται για λόγους βελτίωσης και εξέλιξης.
Που θα κάτσουμε πάλι ήρεμες γύρω από την εστία, να τη φροντίζουμε και να αφουγκραζόμαστε η μια την άλλη.